European Dog Show Tsjechië

Niet zo lang geleden bevonden Marjan en ik ons in Tsjechië, naar aanleiding van de European Dog Show waar Maximiliano (zoon van Kobra en Bruce) zou deelnemen in de jeugdklasse.






Donderdag 23 oktober

De +- 1000km naar Brno zouden we met de wagen afleggen, met 's ochtends een tussenstop in Lunikov bij Radka (Atison kennel). Marjan was rond 22u bij ons, de pups van Kobra waren die dag net één week oud en er moesten voor vertrek nog individuele foto's gemaakt worden.
Tegen middernacht zat alle bagage in de wagen, onvoorstelbaar hoe twee vrouwen er telkens weer in slagen om een auto vol te proppen voor een trip van slechts een paar dagen... Klaar voor vertrek wachtte ons een verrassing, TomTom die me eerder al door een groot deel van Italië loodste bleek niet over de kaart van Tsjechië te beschikken, ik was er domweg van uitgegaan dat dat wel het geval zou zijn. Gelukkig konden we rekenen op de navigatie van Marjan's telefoon.
Ondanks dat ik de nacht daarvoor vanwege een aanslepende verkoudheid maar 1 uurtje geslapen had, verliep de nacht zonder door slaap overmand te worden. Al babbelend verstreken de uren en kilometers vlot, ook Maximiliano had z'n plek gevonden en was rustig. Een groot deel van de route liep door Duitsland, nooit mijn favoriete land om achter het stuur te zitten en ook in dit deel van het land we reden van de ene wegversmalling in de andere en kostte het redelijk wat concentratie om tussen de betonblokken te rijden. Dat het nog erger kon zouden we in Tsjechië wel ondervinden...



Vrijdag 24 oktober

Bij daglicht bereikten we de Tsjechische grens, van hieruit was het nog zo'n 200km tot bij Radka. Rond half elf reden we het dorp binnen, er was wat verwarring omtrent de straatnaam en het dorp. Zo reden we al zoekend aardig wat rondjes en omdat we beiden hoognodig naar het toilet moesten stopten we in een plaatselijk café... eentje zoals je ze bij ons niet vindt... Na 2 koffies besteld te hebben realiseerde ik me dat we helemaal geen Tsjechische Kronen hadden maar dat bleek geen probleem te zijn voor de uitbater.
Na deze dringende pauze gingen we verder op zoek, er kwam uiteindelijk toch een telefoontje aan te pas voor we bij Radka's huis parkeerden... we waren er al zo'n 5 keer eerder voorbijgereden. Radka, die we kennen van op de shows in Luxemburg en Italië was 5 jaar eerder samen met haar man Josef bij ons op bezoek om Pepper op te halen, een Spaanse reu die op doorreis was en een paar weken bij ons logeerde. We kregen de tijd om bij te komen met koffie en broodjes, waarna we de honden te zien kregen. We waren allebei erg gecharmeerd door de jonge teef Koleta, en de pup Percy die nog beschikbaar was en we allebei liefst mee naar huis genomen hadden ;-)

Voor we vertrokken kregen we de kans om ons wat op te frissen en om te kleden, we zouden Andrey in Praag treffen maar vanwege het uitlopen van onze plannen bleek hij inmiddels alweer onderweg te zijn naar het hotel in Brno, de plek waar 's anderendaags de Euro Dog Show zou plaatsvinden. We besloten Praag dan ook maar over te slaan, dat kon eventueel zondag nog.
Gelukkig maar, Radka die vlakbij Praag woont waarschuwde ons al voor de vervelende route van Praag naar Brno. De wegenwerken maakten dat de 200km er 400 leken. De ene wegversmalling na de andere en massa's vrachtverkeer op de weg. Je kon tot vervelens toe achter deze vrachtwagens blijven hangen, sommige bestuurders deden dat ook... of je kon ze inhalen. Dat laatste vergde opperste concentratie, als ik zeg dat er aan weerskanten slechts 10cm ruimte overbleef dan overdrijf ik misschien nog wel...

Uiteindelijk bereikten we dan toch Brno en vonden vrij snel ons hotel, je kon het niet missen... overal zag je mensen met honden ;-) De parking van het hotel bleek volzet te zijn dus parkeerden we de wagen wat verderop, en nadat we de bergen bagage naar binnen gesleept hadden wachtte een welkome douche. Het hotel was niet duur, de kamer was dan ook klein, simpel en deed me denken aan de militaire kamers wanneer ik voor het werk in een andere eenheid verblijf ;-) Ik vermoedde dat we hoe dan ook niet veel tijd in deze kamer zouden doorbrengen. Niet lang nadat we geïnstalleerd waren kwam er bericht van Mariano die zaterdag ook aan de show zou deelnemen en ondertussen ook aangekomen was. Tegen 21u reden we naar de andere kant van de stad om samen te gaan dineren met de groep die bestond uit Mariano, een collega-keurmeester en twee van zijn pupkopers. Het steakhouse zou vlakbij de plek moeten liggen waar we hadden afgesproken en de wagen parkeerden... het vinden ervan bleek echter niet zo simpel te zijn en terwijl we onnodig een heel eind om liepen en de weg tig keer aan voorbijgangers gevraagd werd, kreeg ik flashbacks van de zoektocht naar een pizzeria (die we uiteindelijk nooit vonden!) in het centrum van Budapest na de World Dog Show vorig jaar!!!

Het was ruim 22u voor we het restaurant vonden... dat om 23u de deuren zou sluiten. Het eten werd ons nog net niet door 'de strot' geduwd en een tweede drankje bestellen was uit den boze. Het plan om elders nog wat te gaan drinken besloten we toch maar te laten varen, na een nacht doorrijden waren we toe aan minstens een paar uurtjes slaap om op zaterdag toch een beetje fris op de show te verschijnen. Op de parking werden de honden nog even uitgelaten en bewonderd en zo werd het alsnog drie uur voor we goed en wel onder de wol lagen.



Zaterdag 25 oktober

  

Zaterdagochtend, ontbijt... niet alleen de kamers maar ook de ontbijtruimte leek op een militair 'iets'. Na een koffie en een broodje was het tijd om ons naar de expo te begeven die niet ver van het hotel lag. We reden de eerste de beste parking op, niet zo'n goed idee bleek later want het was een verdomd eind wandelen naar de hal waar we moesten zijn. We slaagden er in om alle spullen én hond in één keer mee te nemen en na de nodige pauzes bereikten we eindelijk onze bestemming. De controle bij het betreden van het terrein was minimaal, de bevestiging van inschrijving van Maximiliano was voldoende, er was zelfs niemand die me vroeg om entreegeld te betalen.
 

Binnen hadden we de ring waar de Cane Corso gekeurd zou worden gauw gevonden, er waren in totaal 144 Cane Corso's ingeschreven waaronder 78 reuen die door dhr. Danilo Giorgio gekeurd zouden worden. Terwijl we de spullen installeerden zagen we een heleboel bekenden waaronder Andrey, Mariano en Felice. Het was geleden van de allereerste Raduno in Tongeren waar ze samen keurden dat we elkaar weer allemaal op dezelfde plek troffen.
Terwijl Marjan zich ging omkleden, om kwart over negen begon de keuring, haalde ik haar draagnummer op en vernam dat de keurmeester voor de reuen op de valreep gewijzigd werd, hetgeen veel commotie veroorzaakte (vanwege een uitspraak door de Italiaanse kennelclub over een oude aangelegenheid werd het dhr. Giorgio niet toegestaan om op deze show te keuren,). De keurmeester die hem zou vervangen was afkomstig uit Ierland en gespecialiseerd in Terriërrassen... Naast ons uit België en Nederland was Isabella (Cane Corso eigenaar uit Nederland) er ook.

Er waren niet veel baby- en puppyreuen ingeschreven en de jeugdklasse was al snel aan de beurt. 17 jeugdreuen die na kort samen in de ring gestaan te hebben in groepen gesplitst werden. De keuringen verliepen snel, Marjan zette Maximiliano prima neer maar bleef niet in de selectie van de vier reuen die geplaatst zouden worden. De rest van de keuring ging eigenlijk helemaal aan ons voorbij, we hadden het veel te druk met babbelen. Buiten ging Andrey aan het werk met Maximiliano hetgeen een aantal schitterende foto's opleverde. De hele dag regende het complimenten aan het adres van Max, niet alleen die dag maar ook op zondag en na de show, op facebook.




Tegen elf uur begaf zich een hele groep mensen in de ring en bleken de nieuwe Europese kampioenen verkozen te zijn, ik slaagde er nog net in een foto te maken van de reuen die Europees kampioen en Vice Europees kampioen geworden waren, Europees kampioen Strike dell'Antico Cerberus, geboren in Italië, wonend in Rusland, Vice Europees kampioen Ollada Arlekin Kasper, afkomstig uit Rusland. De winnende teven waren inmiddels al verkozen... beide afkomstig uit Rusland en zelfs niet noemenswaardig. Er heerste een gevoel van algemene verontwaardiging onder de exposanten, een groot deel van hen vertrok eenmaal de keuring achter de rug was. Onnodig te zeggen dat wij bij de groep hoorden die op de show bleef rondhangen.
 

 

De Mastino's werden na de Cane Corso gekeurd, zelfde keurmeester... het resultaat was om te huilen. Multikampioen King Louie uit België (fokker/eigenaar Sonja Smidova) die we regelmatig op show tegenkomen, verloor in zijn klasse van een reu die zich bewoog alsof het pijn deed om te lopen...

     

 

 

 

Gladiaterra TsunamiTsunami, of 'Tzumzum', absoluut het vernoemen waard... dit mooie Russische pupje, gefokt door Andrey Sidorov uit twee Italiaanse ouders, (Unico en Gemma dei Volsci) konden we eerder al volgen op facebook, en vandaag zagen we haar in het echt. Ze reisde mee naar Brno met Andrey en Alexandra, waar ze zou overgedragen worden aan haar nieuwe eigenaar Felice. Vrolijk en totaal niet onder de indruk stal ze de harten van velen!

   

Perle der Festung Pacco
Deze knappe jongen zou met ons mee terug naar België reizen. Zijn baasjes Michael en Nicole uit Nederland wachtten op een reu uit het nestje van Kobra, aangezien er enkel teefjes geboren werden stelde ik hen voor uit te kijken naar een geschikte pup. Het aanbod pups dat op de 'for sale' pagina's op facebook is niet te overzien, commerciële fokkers en zelden aantrekkelijke pups. Op de pagina van de Hongaarse fokker Arnold Huszàr vond ik een interessant nestje waarvan er nog enkele reutjes beschikbaar waren. Maandag ontving ik nieuwe foto's van Pacco (die nu Djaga heet), en net als ik waren Michael en Nicole helemaal weg van deze pup. Zijn fokker zou zaterdag aanwezig zijn met zijn Engelse Bulldoggen (zijn Cane Corso's zijn allemaal gecoupeerd en konden dus niet deelnemen aan deze show) en bracht de pup mee.
Tegen de middag kreeg ik telefoon van Arnold en troffen we mekaar bij de ring van de Bulldoggen, waarna we ons naar zijn wagen en de pup begaven. Spannend...bijna alsof het om mijn eigen pup ging ;-) Ook al was het net wakker... ik werd begroet door een vrolijke en onbevangen pup. De foto's hadden er niet om gelogen, hij was werkelijk prachtig.
Samen met het paspoortje kreeg ik een zakje brokken voor de eerste dagen. Het gedrag en de conditie van de pup, en de manier waarop de fokker met hem omging zei me dat dit helemaal goed zat!

Terug in de hal werd de pup meteen overladen met aandacht, het aantal mensen dat op zaterdag en zondag is blijven staan om hem te knuffelen of foto's te maken is niet te tellen. Naast de interesse van vele bezoekers kreeg hij ook complimenten van een aantal Cane Corso fokkers.

Food!!!

Net als in Budapest stonden er rond elke hal kraampjes die streekgerechten verkochten. In wat een vlaag van zinsverbijstering geweest moet zijn maakte ik onderweg naar het cafetaria een omweg om wat te eten te halen. Bekenden weten dat ik op show zelden tijd maak om te eten... laat staan om het zelf te gaan halen. Het werd gerookt varkensvlees met pepers en augurken, misschien geen feestmaaltijd maar zeker niet verkeerd! De prijs van het eten en drinken in Tsjechië was overigens in vergelijking met de West-Europese landen absurd laag.

 

 

We maakten in tussentijd ook kennis met Massimiliano wiens reu Nerone vandaag Europees Jeugdkampioen geworden was. De uren verstreken en uiteindelijk besloten we dat we net zo goed konden konden blijven tot de erekeuring van de jeugdhonden achter de rug was. Francesco Cesaro zou Nerone voorbrengen, en die man is een spektakel op zich. Ik bezocht zijn kennel vorig jaar tijdens de trip naar Napels, je zou het hem niet nageven maar hij weet verdomd goed hoe een hond neer te zetten in de ring. Zoals zo vaak het geval is bij de Cane Corso werd Nerone niet geplaatst.


Met het naderende einde van de show kwamen er parkeerplaatsen vrij bij de hal. Ik besloot een poging te ondernemen om de wagen aan deze kant van het terrein te krijgen zodat we niet meer met spullen hoefden te sleuren. Pacco ging mee, en het kan bijna niet anders of hij had eerder al aan de riem gelopen, zo goed volgde hij. In de ramen van spiegelglas bewonderde ik zijn mooie beweging... en begon een serieus zwak te krijgen voor deze slimme, alerte en aanhankelijke pup...




Zaterdagavond

Een aantal mensen bracht de nacht nog door in Brno en het plan was om samen wat te gaan eten, dus werden er nummers uitgewisseld. In het hotel wachtte ik op bericht van Mariano om te weten wat de plannen waren, hij liet weten rond half negen af te spreken in het centrum van Brno. Tja... centrum, hoe in godsnaam zou zo'n groep mensen waarvan niemand de stad kende erin slagen elkaar te vinden. Met behulp van de navigatie vond Marjan een straatnaam die naar iedereen doorgestuurd werd, en na het douchen en omkleden vertrokken we. Puppy bleef in de bench in de kamer met wat snoepjes ter afleiding, Maximiliano alleen in de kamer laten leek ons niet zo'n goed idee, zijn bench stond al klaar in de wagen.

De rit naar Brno was nogal chaotisch... zodra je het centrum nadert liggen de wegen vol met tramsporen, en op een bepaald moment hadden we het toch klaargespeeld om verkeerd te rijden en stonden we op het tramspoor, te wachten aan een halte tot de tram voor ons vertrok. De wachtenden wierpen ons vreemde blikken toe, maar het ergste was dat Massimiliano en Felice die achter ons aanreden gewoon volgden en dezelfde fout maakten!

Het was druk in het centrum, op het moment dat mijn telefoon niet stil stond door berichtjes van zij die al op de bestemming aan het wachten waren besloot de batterij van Marjan's telefoon het voor bekeken te houden.......weg navigatie! We zagen ons genoodzaakt om nabij het station te parkeren en het laatste stukje te voet te wandelen.
Aangekomen bleek dat we uitgezonderd Andrey en Alexandra die wat later kwamen, compleet waren: Mariano en vrienden, Luigi uit Duitsland en vriend, Massimiliano, Felice en wij. In het restaurant/pizzeria waar we naar binnen gingen moesten tafels bij mekaar geschoven worden om iedereen plaats te bieden. Niet viel later voegden Andrey en Alexandra zich bij ons, en nog twee Griekse dames uit de Cane Corso wereld, alles bij mekaar een bont gezelschap uit Italië, Rusland, Duitsland, Nederland, België en Griekenland.



Ondanks het slaapgebrek waar zowat iedereen aan tafel mee te kampen had verliep de avond luidruchtig en met heel veel humor. Sowieso lachen geblazen met iemand als Felice aan tafel, wiens droge humor net als in België in 2012 voor de nodige hilariteit zorgde. Na het eten begaf ook Francesco Cesaro zich onder ons... nog meer herrie aan onze tafel ;-)

Marjan was zondag jarig en dus besloten we om na het eten samen nog even wat te gaan drinken om dat te gaan vieren, je wordt maar één keer 30!

Aangekomen aan de wagen lag Max nog rustig te slapen, in het hotel gaven we ons over aan nog een paar uurtjes broodnodige slaap, gelukkig één uurtje extra vanwege de klok die dat weekend teruggedraaid werd.

Zondag 26 oktober
Veel te snel ging de wekker en nog half versuft verplichtten we onszelf op te staan en ons klaar te maken voor showdag nr 2. Het plan was eigenlijk om vandaag zodra de show ten einde was door te rijden naar Praag dat op de route ligt maar geen van beiden voelde er iets voor om daar vandaag rond te lopen, laat staan de 1000km naar huis af te leggen. Het hotelpersoneel had er gelukkig geen moeite mee te dat we pas 's avonds zouden uitchecken, op die manier konden we na de show toch nog een paar uurtjes slaap pakken.

 

Max was vandaag ingeschreven voor de internationale show in Brno, het aantal deelnemers vandaag lag een stuk lager dan op de Euro Dog Show. Er waren 5 reuen ingeschreven in de jeugdklasse waarvan er een afwezig was. De eigenaar van een van de overige reuen had problemen met het ophalen van zijn draagnummer, dat op het secretariaat lag. Het ringpersoneel had er geen moeite mee om te wachten maar toen hij in de ring verscheen (de individuele keuring was nog niet begonnen) weigerde de keurmeester hem te keuren. Schijnbaar gebeurde een dag eerder exact hetzelfde met een andere exposant, en ook vandaag zorgde het voor de nodige commotie en discussie. Ze was hoe dan ook niet te vermurwen, triest als je bedenkt dat mensen een heleboel kilometers afleggen en een extra hotelovernachting boeken om er ook vandaag bij te kunnen zijn. De overige drie reuen waaronder Maximiliano werden gekeurd, een van hen liet totaal geen gangwerk zien en de andere leek eerder een zwarte Bullmastiff. Iedereen buiten de ring was het ermee eens dat Max dit zonder moeite moest halen, maar hij werd derde.

Ik wilde graag de hele Cane Corso keuring zien, helaas had de organisatie om de een of andere reden besloten de Bullmastifs in te delen tussen de Cane Corso reuen en teven. Dus wachtten we... en werd het alsnog laat. Ook de keuring van de teven raakte kant nog wal, al moet erbij gezegd worden dat de kwaliteit bedroevend was. De sterallures van één bepaalde Russische fokker deden mijn haren opnieuw overeind staan, ook Max had duidelijk genoeg van haar en zette het voor het eerst dat weekend op een luid blaffen toen ze aan het eind van de keuring de aandacht nog eens wou trekken door met haar Multi kampioen in de ring te gaan paraderen ;-)

Ook Max moest er blijkbaar niet veel van weten want hij zetten het op een blaffen zoals hij dat hele weekend nog niet eerder gedaan had.

 

Met het einde van de show was het voor ons ook tijd om te vertrekken en op zoek te gaan naar een mcDonalds zodat we in elk geval niet met een lege maag in bed hoefden te kruipen. Na deze late lunch, het was inmiddels al vier uur... slapen. Om negen uur werden we gewekt door het alarm, nog een laatste douche, inpakken, uitchecken en als minst favoriete onderdeel alles weer in de wagen puzzelen. Het was elf uur toen we startklaar waren, verbazingwekkend fit vanwege de paar uurtjes slaap namiddag (ja... zo af en toe hebben we ook een verstandig idee). De terugrit verliep dan ook vrij makkelijk, op de weg naar Praag bevonden zich gelukkig minder versmallingen dan in omgekeerde richting het geval was. Vlak voor de Duitse grens, het was inmiddels drie uur, hielden we nog 1 keer halt aan de mcDonalds, en om elf uur 's middags waren we weer in Tongeren, waar ik begroet werd door een aantal overenthousiaste honden, en lichtelijk in shock was bij het zien van Kobra's pups die in nog geen 4 dagen gigantisch veel gegroeid waren!!!



Na nog een laatste koffie samen vertrok ook Marjan huiswaarts.
De baasjes van Pacco (nu Djaga) kwamen hem ophalen om twee uur en brachten een lekkere rijsttaart mee. Het viel niet mee om deze mooie en aanhankelijke pup te zien vertrekken, gelukkig woont hij niet zo ver bij ons vandaan en heeft hij geweldige baasjes met wie we zeker contact zullen houden... de kans is heel groot dat we in de toekomst een meisje hebben voor deze knappe kerel ;-)


Het volledige album van het weekend in Tsjechië is hier te bekijken!

 

Italië -dekking Kobra- augustus 2014

Met de onlangs bevestigde dracht van Kobra is het tijd voor een verslag van de vijfdaagse trip die in het teken van de dekking stond. De beslissing wie de vader van Kobra's tweede nest zou worden werd pas laat genomen. Eerder dit jaar reisde ik al naar Sicilië en Napels om een aantal reuen in levende lijve te ontmoeten maar mijn voorkeur voor Kobra bleef uitgaan naar een reu die ik in 2009 tijdens de Raduno dell'Anno in Rimini in het echt zag, en die eerder dit jaar opnieuw mijn aandacht trok.

Dat was Arturo, een reu van 9 jaar oud die in Sicilië geboren werd en enkele jaren geleden met zijn familie naar het Noord-Italiaanse Ravenna verhuisde. Arturo's eigenaar is geen fokker maar is zeer gepassioneerd door de Cane Corso, zijn reu wordt geliefd en verwend door het hele gezin en werd door de jaren heen veelvuldig geshowd hetgeen hem onder andere de titel van Italiaans kampioen opleverde. Maar Arturo blonk schitterde niet alleen op show, ook in de africhting verdiende hij z'n sporen: hij is een van de weinige Cane Corso's die naast CAL2 ook het IPO3 certificaat behaalde. IPO staat voor 'international prufungs ordnung', en bestaat uit gehoorzaamheid, speuren en verdedigingswerk. Het verdedigingswerk (pakwerk) is ongetwijfeld het meest spectaculaire onderdeel van dit programma waar de hond zijn moed en vechtlust kan demonstreren, maar dit alles steeds en op elk moment onder perfecte controle van de baas. Dit kan dan ook enkel in combinatie met gehoorzaamheid aangeleerd worden. IPO3 staat voor het zwaarste programma in de africhting.

Gelukkig is er facebook en heeft Arturo een baasje dat enorm trots is op zijn hond wat betekent dat hij dan ook massa's foto's van hem maakt en post. Niet alleen foto's van Arturo, ook van zijn nazaten. Arturo werd door de jaren heen meerdere keren gebruikt als dekreu en de kwaliteit van de nazaten die hieruit voortkwamen vormen het bewijs dat Arturo naast schoonheidskampioen en werkhond ook een uitstekend vererver is.

Met de combinatie Kobra-Arturo fokken we terug op de Dyrium bloedlijn die bekendstaat om zijn rastypische hoofden en expressie. Kijkend naar de uitmuntende constructie van zowel Arturo als Kobra hopen en verwachten we nazaten met een mooie en correcte constructie, niet onbelangrijk aangezien een hond niet loopt op een mooi hoofd...

Arturo was op het moment van de dekking net geen 9 jaar oud, zijn temperament en viriliteit deden niet onder voor die van jongere soortgenoten.

 

Kobra werd loops op 4 augustus, een paar weken sneller dan verwacht. Het progesteron dat we een week later lieten testen gaf een waarde aan van 4.1ng, het was tijd om ons voor te bereiden op de reis. Ik zou tijdens deze trip opnieuw vergezeld worden door mijn goede vriendin Hill die op de valreep kon regelen dat ze er bij kon zijn.
Spullen voor mezelf en voor Kobra werden bij mekaar gezocht, en op dinsdagavond 12 augustus begaven we ons richting Italië, een trip van 1100km. De eerste lange reis met Hill's nieuwe wagen, een Volkswagen Caddy die deze test met glans doorstond.



Woensdag 13 augustus

Het zou natuurlijk een wonder zijn mocht alles vlekkeloos verlopen... In Frankrijk bleek zonder enige aanwijzing vooraf de afslag op de rotonde richting Straatsburg afgesloten te zijn, tientallen bordjes met daarop 'déviation' maakten ons niet wijzer aangezien geen enkele aangaf waar de omleiding naartoe leidde. Op zo'n moment wens je dat je een ouderwetse wegenkaart bij de hand hebt...
We besloten dan maar op Nancy-Metz te rijden, een omweg van enkele uren. Deze route leidde ons doorheen de Vogezen, meerdere keren zagen we de ogen van reeën en marters oplichten langs de kant van de weg. Een bijzondere en vooral zeer donkere route, je mag er niet aan denken daar ergens te stranden in het donker...

Alle wegen leiden naar 'Rome', toch? Later dan verwacht bereikten we de Zwitserse grens, halverwege Zwitserland brak de dag aan en even voor het middaguur waren we op onze bestemming. Ravenna, waar Arturo en Kobra voor het eerst zouden kennismaken. Het klikte, maar de eerste dekking zou pas een dag later plaatsvinden, vroeg in de ochtend om de zomerse hitte voor te zijn. En zomer was het, een schril contrast met het regenachtige België dat we een dag eerder achterlieten... Kobra's timing had niet beter kunnen zijn!
Links een foto van onze eerste Cappucino, die nergens ter wereld zo lekker is als in Italië.

De komende drie nachten zouden we verblijven in Bed&Breakfast 'Villa Bonarella'. Het zicht vanaf de oprijlaan was adembenemend.... en misschien ook een tikkeltje mysterieus? We parkeerden de wagen maar na twee keer om het gebouw heen gelopen te zijn vonden we nog steeds geen ingang, en was er geen enkel teken van leven...  Ze had me ongetwijfeld horen roepen want even later kwam de eigenaresse ons tegemoet die ons hielp met de bagage (naar gewoonte weer veel te veel!) en ons naar onze kamer leidde. Een mooie en ruime kamer. De geur in het gebouw was opmerkelijk: oud, maar niet muf, ik zou het bijna de 'geur' van het verleden willen noemen. Later zouden we erachter komen dat deze geur afkomstig was van speciale geurkaarsen ;-)

Douchen en een paar uurtjes slaap was wat we nodig hadden na een hele nacht onderweg geweest te zijn, en Kobra dacht daar niet anders over.
's Avonds werden we opnieuw verwacht bij Arturo's baasjes Lorenzo, Vania en hun moeder, om samen pizza te eten.

Bij onze terugkeer in villa Bonarella bleek dat onze gastvrouw de kamer had 'opgeruimd'... Hill's kleren (inclusief ondergoed!) hingen netjes aan een kapstok, het vlees voor Kobra (dat helaas al ontdooid was maar nog steeds koel) was nu extra ingepakt en het meest bizarre van alles... de oude, zware stoel die 's namiddags aan mijn kant van het bed stond (en die ik meteen naar de andere kant van de kamer verplaatste) stond terug naast het bed. Dat was dan ook het moment dat we beiden in een hysterische lachbui uitbarstten, de lichte verontwaardiging over het opruimen van het ondergoed was meteen vergeten. Bizar genoeg zou ik die stoel elke dag opnieuw naast mijn bed aantreffen. Vermoedelijk stond hij daar met als doel er kleren overheen te hangen maar mij gaf hij het griezelige gevoel dat hij daar stond voor iemand... waarschijnlijk hadden het slaaptekort en de  locatie tot gevolg dat onze verbeelding een beetje op hol sloeg, de krakende vensterluiken deden daar nog een schepje bovenop... Na nog een biertje genoten we alledrie van een nodige en welverdiende nachtrust.



Donderdag 14 augustus

Reeds om 07u 's ochtends werden we bij Arturo verwacht zodat de dekking in alle koelte kon plaatsvinden. Het duurde niet lang voor de honden gekoppeld stonden, en niet alleen wij maar ook Arturo's baasjes waren enthousiast over het succesvolle begin van de dag! Samen genoten we van een lekkere Italiaanse expresso met wat zoets erbij, en na met Lorenzo nog wat foto's van Arturo in zijn jonge jaren bekeken te hebben was het voor hem en Vania tijd om naar te gaan werken. We hadden de hele dag nog voor ons... zalig.

Terug in villa Bonarella maakten we plannen voor de rest van de dag. We hadden de souvenirs van de Raduno in Tongeren meegenomen: de ambiorixbeeldjes en mijlpalen voor Alessandro, Roberto en Emanuele waren te zwaar om destijds door hen als handbagage mee aan boord van het vliegtuig te nemen en zouden we bij de eerstvolgende gelegenheid persoonlijk in Italië afleveren. Polverigi, waar Alessandro's kennel 'della Nevaia' gelegen is lag maar een paar uurtjes bij ons vandaan, en een paar berichtjes later stond de afspraak vast om aan het eind van de middag bij hem langs te gaan.


Maar eerst ontbijten, met Kobra erbij. Onze lieve gastvrouw Rita was helemaal weg van haar. Kobra wist in eerste instantie niet wat ze moest met al die aandacht maar had al snel in de gaten dat deze vrouw een echte dierenvriend was. We hadden tijd... heerlijk om eens niet te hoeven stressen, rond het middaguur begaven we ons naar Ancona, met het idee dat dat net als Bari een mooie stad zou zijn. Dat viel een beetje tegen, Ancona is vooral een grote havenstad van waaruit ferry's richting Griekenland en Kroatië vertrekken. Vanuit Ancona was het nog maar 20 minuutjes tot Polverigi, dit dorpje sprak tot de verbeelding. We hadden nog tijd en waagden ons aan een terrasje op het dorpsplein.

 

Bij Alessandro hadden we deze keer de kans om de honden bij daglicht te zien (vorig jaar in november waren we er 's avonds). Naast de honden in zijn kennel kregen we ook een paar reuen te zien die bij vrienden in de buurt wonen. Ik was enorm gecharmeerd door Velasco, de jongste van de twee en legde hem dan ook uitgebreid vast met de camera.

Het was al laat toen we de terugrit naar Ravenna aanvatten. Onderweg werden we getrakteerd op weerlicht. Ok, ik geef het toe... het duurde best een tijdje voor we in de gaten hadden waar dat licht in de verte vandaan kwam. Het leek in eerste instantie boven de heuvels te verschijnen maar kwam dichterbij en werd alleen maar sterker en duidelijker. Adembenemend mooi, maar helaas lukte het niet om het vast te leggen met de camera.

Wanneer Hill en ik samen op pad zijn gebeurt het meer dan eens dat we vergeten te eten, maar terug in Ravenna werden we beiden geplaagd door een hol gevoel in onze maag. De mc Donalds bleek gesloten te zijn maar even verderop vonden we een Italiaans restaurant met terras waar ook Kobra welkom was. Een lekkere pizza en een paar biertjes later begaven we ons weer naar onze slaapplek 
en aangemoedigd door het bier besloten we op onderzoek uit te gaan op de niet-verlichtte bovenverdieping van het huis. Spookachtig....? hmm niet zo'n klein beetje, het licht van de zaklamp deed grote schaduwen weerkaatsen op de muren en gaven de nog niet ingerichte kamers met oude beelden, meubels en schilderijen (Rita is kunstenares) een griezelig tintje.
Op een gegeven moment hield Kobra het voor bekeken, ze weigerde gewoon om nog een stap verder te zetten en dat was dan ook het moment dat we besloten op het instinct van de hond te vertrouwen en onze veilige(?) kamer weer op te zoeken ;-)



Vrijdag 15 augustus

Ferragosto in Italië, een dag die de meeste Italianen met hun familie vieren. Vandaag zouden we bij Mariano en Daniela op bezoek gaan (della Porta Dipinta), ze wonen slechts een uurtje van Ravenna en het was not done om niet even bij hen langs te gaan nu we zo dichtbij waren. Mulazzano voelt inmiddels al een beetje vertrouwd aan en het was dan ook een prettig weerzien met Daniela en Mariano. Ze hadden plannen gemaakt om met ons te lunchen, samen met de Franse fokkers die even na ons arriveerde. Een heerlijke lunch in goed gezelschap, een internationaal gezelschap: 7 personen, 4 talen. Je zou voor minder een paar glazen wijn nodig hebben om de switch vlot te kunnen maken... en nog een glas extra voor een paar pittige discussies over de Cane Corso zoals je die alleen maar met een Italiaan kan voeren ;-)
Voor Kobra hadden we een plek in de schaduw uitgezocht zodat het fris zou blijven in de wagen.

Aan het eind van deze fijne middag vertrokken we naar Ravenna waar Kobra opnieuw een date had met Arturo. Er volgde opnieuw een dekking, waarna er samen werd geklonken op deze geslaagde Ferragosto. Veel te snel kwam het moment dat we afscheid moesten nemen van deze lieve mensen, mensen die met hart en ziel van hun Arturo houden en wiens gastvrijheid  hartverwarmend was!

Het plan was om het restaurant van de avond voordien weer op te zoeken, alleen bleek het niet zo evident te zijn om dit terug te vinden. Ik weet niet hoeveel kilometers we aflegden en hoe vaak we doorheen dezelfde straten reden... maar een hele tijd later besloten we dan toch maar eens een andere afslag te nemen... die ons bijna tot voor de deur van het restaurant bracht dat gelukkig nog niet gesloten was.
Ook Kobra had honger, en aangezien ik de rest van het vlees voor haar die ochtend had weggegooid zat er niks anders op dan dat ook zij op restaurant ging. Mevrouw kreeg gegrilde varkensfilet voorgeschoteld die meer kostte dan onze beide pizza's samen :-p
Moe maar voldaan kropen we in bed, echter niet voor ik de stoel nog maar eens een keer bij het bed vandaan zette.........;-)



Zaterdag 16 augustus

Nog een laatste keer genieten van de gastvrijheid en het ontbijt van Rita, daarna was het tijd om onze spullen in te pakken. Dat is hoe onze zaterdagochtend begon. Met niet zo'n mooi weer overigens: dreigende en donkere wolken hingen boven villa Bonarella en het duurde dan ook niet lang voor de regen met bakken uit de lucht viel. We deden het rustig aan, douchen, opruimen, inpakken. Kobra vond alles best en lag alweer te slapen. Deze gekke hond was de afgelopen dagen meer dan eens onder het bed gekropen... de eerste keer toen ze in de gaten had dat het tijd was om 'haar broekje' aan te doen, de tweede keer omdat ik haar in de badkamer wou lokken om te drinken (...en zij blijkbaar vreesde dat ze in bad moest).

We kijken met heel veel plezier terug op ons verblijf in Villa Bonarella, mochten we ooit terugkeren naar deze regio dan kiezen we zonder twijfel opnieuw voor deze Bed&Breakfast. Een aanrader, vanwege het prachtige gebouw en z'n inrichting, het comfort, het lekkere ontbijt, de lieve gastvrouw en niet te vergeten de hondvriendelijkheid! (http://www.labonarella.it/)

Tegen de middag vertrokken we naar Varese, zo'n 4 uurtjes van Ravenna. Alweer een compleet ander landschap, de natuur en bouwstijl verraadden dat we niet ons niet meer zo heel ver van de grens met Zwitserland bevonden. In Varese zouden we Emanuele Bose en zijn vriendin Angela Daverio bezoeken (del Var kennel), en uiteraard hun Cane Corso's. Ook Emanuele was begin juli bij ons te gast op de Belgische Raduno en had nog een aandenken tegoed.

 

We werden hartelijk ontvangen en het was met gepaste trots dat ze ons lieten kennismaken met hun honden, waaronder de mooie Perseo Degli Elmi en Burlesque dell'Antiqua Apulia, we maakten honderden foto's. Dit bezoek was een hele fijne afsluiter van deze trip, en het lijdt geen twijfel dat we hier nog ooit zullen terugkeren.

Even voor de grens kwamen we een mc Donalds tegen, en al was het dan geen gezonde maaltijd... het leek ons toch wel wijs om de nacht niet met een lege maag in te rijden. Ook aan Kobra werd gedacht, voor haar bestelden we een paar hamburgers 'natuur' en die leken haar prima te smaken! Een andere route naar Zwitserland, en dus een andere grensovergang maar al gauw bevonden we ons op de bekende weg. We realiseerden ons te laat dat het het het laatste 'zwarte' weekend op de wegen was (de vakantie-uittocht). Maar de navigatie bleek mee te denken, stuurde ons langs binnenwegen en zorgde er op deze manier voor dat we aan de kilometerslange file voor de Gotthardtunnel ontsnapten en probleemloos konden doorrijden.

Na een lange nacht (de terugreis is altijd zwaarder dan de heenreis) waren we omstreeks 07u 's ochtends weer in Tongeren. We zouden nog een maand geduld moeten uitoefenen tot de echo van Kobra, maar net als na de dekking door Bruce vorig jaar merkten we in die eerste week al een verandering in haar gedrag. Ze sliep veel, werd humeuriger tegen de andere teven en was nog aanhankelijker dan anders.  Mede dankzij een hele drukke periode op het werk leek de maand voorbij te vliegen, Op dinsdag 17 september werd er een echo gemaakt die bevestigde dat Kobra inderdaad drachtig was :-)

Stilaan zullen we ons hier voorbereiden op de geboorte van de puppies!

Het complete fotoalbum van deze trip kan u hier bekijken: http://jalbum.net/a/1548294

Raduno Cane Corso club Nederland 11 mei 2014

 

Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden maar op 11 mei namen we met een aantal van onze honden deel aan de Nederlandse Cane Corso raduno. Het was onmogelijk om de vele foto's te verwerken en een verslag te schrijven voor de vakantie naar Sicilië, deze show was echter zo'n bijzondere dag voor ons dat ik er met alle plezier nog een verslag aan wijd.

De locatie was Almere, niet naast de deur dus maar kilometers maken ons niet zoveel uit. Zeker niet als het gaat om een raduno, een rasspecial waar een ongedwongen sfeer heerst en waarvoor meestal een keurmeester uit het land van oorsprong uitgenodigd wordt. Dit jaar was dat dhr. Roberto Tavola, uiteraard uit... Italië.


We hadden deze keer Kobra, Drago, Naevia en Noemi ingeschreven. Xalvador werd door Hill ingeschreven. De keuze tussen Drago en Jaws was moeilijk, maar er kon maar 1 reu mee en aangezien er flink wat nazaten van Drago aanwezig waren (en we dus konden inschrijven in de nakomelingenklasse) kozen we voor hem. Hij kon dan ook deelnemen aan de specialklasse, de klasse voor honden die bvb. gecastreerd zijn of gecoupeerd aan de oren. Voor Naevia, net 9 weken oud werd het de eerste show. Zij stond samen met onze andere pup Noemi, in de jongste klasse, de 'mini-baby's' (pups van 2 tot 3 maanden oud), Xalvador zou deelnemen aan de mini-babyklasse reutjes. Kobra in de openklasse.

Het zou een regenachtige dag worden en dat hebben we geweten. De zon liet zich de hele dag niet zien en er waren slechts weinige droge momenten, toch waren bijna alle 47 ingeschreven honden aanwezig. Bij aankomst troffen we op de parking Vanessa & Nils (gastouders van Noemi), Emelie en Steven (baasjes van Unicus-zoon van Drago) en Annelies & Geert (baasjes van Navarro-broertje van Naevia). We hadden gelukkig de grote tent van Vanessa ter beschikking die met behulp van Geert in Almere geraakte, en na wat inspanning van de mannen hadden we ons droge plekje op het terrein.

Voor het eerst zou ik samen met Marjan en Maximiliano in de ring staan (zoon van Kobra en Bruce), in de jeugdklasse waar ikzelf Zoran (zoon van Drago en Tyana) zou voorbrengen voor Tatjana en Marco. Maximiliano, Zoran, Ferdinando (ook een zoon van Drago en Tyana), Unicus en nog twee andere reuen. Na een grondige keuring en de nodige rondjes lopen volgde de plaatsing...en die was geweldig: Maximiliano 1, Zoran 2, Ferdinando 3, Unicus 4... een zoon van Kobra en alle drie de zonen van Drago achter de bordjes, mooier kon het haast niet!!!

Ook de jeugdklasse bracht een overwinning voor een nazaat van Kobra, Mea Bice (eigenaar Bea van Culenborg) werd eerste van de 3 teefjes in deze groep!












In de openklasse teven was het de beurt aan Kobra die met 2 andere teven in de ring stond. Zij toont zich het best op een openluchtshow en dat deed ze dan ook deze keer, ondanks de regen. En ook Kobra werd eerste!!!
















Meteen daarna werd ik aangenaam verrast door een bezoek van Desmond en zijn dochter Nova, die Mauri (zusje van oa. Maximiliano, Mea en onze Maggie) meegebracht hadden en ons kwamen aanmoedigen. Fijn om deze leuke mensen en Mauri na bijna 3 maanden weer te zien, en natuurlijk greep ik de kans om de mooie en temperamentvolle dame op foto vast te leggen. Haar baasjes hebben zich ook helemaal verdiept in het verstrekken van rauwe voeding en dat was eraan te zien, wat zag ze er goed uit!

Na de kampioensklasse teven volgde de finale. De beste reu werd gekozen... en dat werd Maximiliano als jongste van deze groep honden! Zouden moeder en zoon straks samen in de ring eindigen, dat flitste door mijn hoofd maar was een voorbarige gedachte aangezien ook Kobra het nog moest opnemen tegen de winnende teven uit de jeugdklasse, intermediorklasse en kampioensklasse. Sowieso al een mooie ervaring om met Mea Bice en Kobra moeder en dochter samen in de ring te hebben staan, welke teef er ook gekozen werd...onze dag kon alvast niet meer stuk!

Uiteindelijk ging het tussen Kobra en het teefje uit de intermediorklasse, na samen heel wat op een neer te lopen om het gangwerk te tonen (beide teven hebben een schitterend gangwerk) koos hij voor Kobra :-))))) Hierna ging het tussen Maximiliano en Kobra, beste reu en beste teef in show, voor best in show. Opnieuw rondjes lopen, maar dat deden we met heel veel plezier. En de keuze werd gemaakt... Kobra werd best in show!!!







Tijd om hier het glas op te heffen was er niet, want de mini-baby teefjes werden in de ring verwacht. Een groep van 7 teefjes: Vanessa met Noemi, ik met Naevia en 5 achterkleindochters van onze Arek.

Ook hier een schitterend resultaat: Noemi, met haar 8 weken de jongste werd eerste, Naevia vierde, een mooi debuut voor de halfzusjes.












In de mini-babyklasse stonden Xalvador, Navarro (broertje Naevia) en een achterkleinzoon van Arek. Xalvador werd eerste, Navarro tweede!

5 reuen in de specialklasse, Drago werd 2de, en nadat ik het knappe teefje Selma (eigenaren Marije en Loek) had voorgebracht in de specialklasse teven, mochten we met z'n allen nog eens de ring in met Drago en z'n nakomelingen Naevia, Navarro, Noemi, Zoran en Unicus, waarvoor complimenten van de keurmeester. Helaas waren we de enige groep in deze klasse maar het was hoe dan ook een mooie afsluiter van deze succesvolle dag om met z'n allen in de ring te staan!

Onmogelijk om na deze mooie resultaten meteen huiswaarts te vertrekken, en dus dronken we met z'n allen nog wat in de kantine waar ik eindelijk de kans had om wat bij te komen van het heen en weer lopen de hele dag. Keurrapporten werden uitgewisseld en gelezen, en het was vooral de opmerking op Kobra's rapport 'fantastic eyes' die me heel blij maakte! Ze legt het op de gewone shows vaak af tegen andere teven omdat ze niet zo zwaar gebouwd is, het zijn vaak de Italiaanse keurmeesters die haar hoofdtype en expressie wél weten te waarderen en verkiezen boven massa.

De koude van een hele dag buiten in de regen te lopen bleef de rest van de dag en avond in mijn lichaam, maar dat maakte niet uit... wie zou daar om geven met deze resultaten!!!






Onze dank gaat uit naar de Cane Corso Club Nederland voor het organiseren van deze show, keurmeester Roberto Tavola die ondanks de weersomstandigheden de tijd nam om alle honden uitgebreid te keuren en dat ook tot en met de allerlaatste hond met veel plezier deed. Vanessa en Hill, de co-baasjes van Noemi en Xalvador - de baasjes van Maximiliano, Mea en Navarro - en de baasjes van Drago's nazaten, om aanwezig te zijn en zo bij te dragen aan dit succes!
Het volledige album van de raduno: http://jalbum.net/a/1513801