zaterdag 23 november 2013

Raduno dell'Anno trip


23 november. De herfst is al 2 maanden in het land. Deze periode van het jaar vind ik vreselijk en dat is nog zacht uitgedrukt. Dagen waarop het amper licht lijkt te worden, de regen, de koude en de tuin waarin niet meer veel groen te bespeuren is.

Maar, november heeft één lichpuntje... het is de maand waarin de Raduno dell'Anno plaatsvindt, de meest prestigieuze Cane Corso show in Italië. Vorig jaar waren Hill en ik er als deelnemers met onze reuen Jaws en King, de jaren daarvoor was ik er 3 keer eerder als toeschouwer. Bij het schrijven van dit bericht sta ik er voor de zoveelste keer bij stil hoe snel een jaar voorbij is. Terwijl vele mensen druk bezig zijn met de eerste voorbereidingen voor Kerstmis zit ik nog steeds na te genieten van een onvergetelijke trip.

De Raduno vond dit jaar plaats op zondag 17 november, in Colli del Tronto (Ascoli Pisceno) ongeveer 130km ten zuiden van Ancona in de mooie streek Marche die ten zuiden van Umbrië ligt aan de Adriatische kust. Speciaal voor deze gelegenheid stapten zaterdagochtend 16 november 9 dames waarvan 2 Belgen en 7 Nederlanders in het vliegtuig richting Pescara. Vanuit Nederland Hill, Tatjana, haar dochter Felicia, Sanne, Marjan, Mendy en Marielle, vanuit België Nathalie en ikzelf. Allemaal Cane Corso eigenaren en/of fokkers.


De verrassing

Met z'n vieren vertrokken we (Marjan, Marielle, Nathalie en ik) zaterdag om 04u00 naar de luchthaven van Charleroi waar we de rest van de bende zouden treffen. Daar wachtte me een eerste verrassing, en wat voor één :-) Vlak voor het boarden begonnen mijn reisgenootjes zich vreemd te gedragen, op mijn vraag om nog een koffie te halen werd niet gereageerd en een paar leken met hun winterjas te worstelen. Net toen ik begon te denken dat ze hun verstand helemaal verloren waren (nu al?!?) trokken ze allemaal hun jas uit en daaronder zat bij alle 8... een zwarte fleece vest met daarop in goud het Molossi d'Eburon logo!!! Terwijl ik nog steeds met -ik vermoed- open mond aan de grond genageld stond kreeg ik mijn eigen exemplaar overhandigd. Mijn gevoel op dat moment is onbeschrijflijk...wat een mooi gebaar, en hoe hadden ze dit weten te verbergen ;-) Nogmaals super bedankt dames!!!!!!!!! Een hele mooie extra is dat de borduurprint van ons logo vastgelegd werd en we vanaf nu dus heel makkelijk kledij en dergelijke kunnen laten borduren :-)))) Hoe vaak ben ik hier niet over bezig geweest ;-)




Niet lang daarna zaten we aan boord, klaar voor vertrek. Om half 9 landden we in Pescara, zo'n 100km van de plek waar we zouden logeren. Op de luchthaven werden we opgewacht door Dave Verjans uit Nederland, eigenaar van de Cane Corso Barone. Dave was met de wagen, verbleef al een paar dagen in Italië en logeerde in hetzelfde hotel als ons. Na het ophalen van de huurwagen (nogmaals super bedankt voor de hulp Dave!) vertrokken we richting Ascoli Pisceno, het dorpje waar we 2 dagen zouden verblijven. Een mooie rit voornamelijk langs de Adriatische kust, uiteraard mét Italiaanse muziek in de wagen.


Het hotel 'Villa Sgariglia', een 18de eeuwse villa bleek in werkelijkheid net zo mooi te zijn als op foto, zowel de omgeving, het gebouw als de kamers waren prachtig! Na het inchecken en opfrissen begaven we ons naar het dorp, het bleek niet makkelijk om wat te eten te vinden op het middaguur en uiteindelijk stelden we ons allemaal tevreden met Panini in één van de vele typisch Italiaanse barretjes waar de lokale bevolking samenkomt. Van daaruit begaven we ons naar Colli del Tronto, de locatie voor de show op amper 5 minuten van ons hotel.



Daar aangekomen bleek de CAL2 proef (karaktertest waarvoor de Cane Corso moet slagen wil hij Italiaans Kampioen worden) al achter de rug te zijn, er waren ook maar 26 ingeschreven honden. Maar aangezien het hotel waarin de meeste deelnemers verbleven op dezelfde plek lag waren er nog een heleboel Cane Corso's te zien. Op de parking troffen we Dasha Churakova uit Rusland aan, met de mooie Rus Best Line Rafael, van dezelfde kennel als waar Drago vandaan komt (deze jonge reu zou de volgende dag uit 36 honden verkozen worden tot beste jeugdreu).

Een hartelijk weerzien, en meteen de vraag waarom Drago er niet bij was ;-) Ook een fijn weerzien met Marta Garcia uit Spanje, en een kennismaking met haar man Juan Manuel, wat een hartelijke mensen. We troffen er ook Felice aan, Felice die vorig jaar één van de keurmeesters op onze raduno in België was. Uiteindelijk gingen we richting het hotel Casale waar zowat iedereen nog aanwezig was voor de lunch.

Voorheen was er met Roberto (Giannuli) en Alessandro (Bigozzi) afgesproken dat we 's namiddags wanneer de CAL2 achter de rug was naar Polverigi (nabij Ancona) zouden rijden om Alessandro's kennel (della Nevaia) te bezoeken. Naar Italiaanse gewoonte was tijd geen probleem en tegen de tijd dat de Italianen klaar waren om te vertrekken was het al ruim voorbij 15u. Een uurtje rijden, volgens Roberto. Onze navigatie gaf echter een klein anderhalf uur aan, later zouden we nog achter de reden van het verschil in reistijd komen... Dilemma, de receptie begon al om 18u30, het diner waarvoor ook wij ingeschreven waren om 20u30. Uiteindelijk brachten we 4 van de 10 van onze groep terug naar het hotel en van daaruit ging de rest richting Polverigi. Het werd snel donker en onderweg vroeg ik me af hoe we er in godsnaam in zouden slagen straks niet als laatste op het diner te arriveren.


Uiteindelijk stonden we in de 'Via della Nevaia' waar huisnummer 3 onvindbaar was. Een telefoontje en een kilometer later zagen we zwaaiende mensen aan de kant van de weg... we waren er. Het was helaas inmiddels al helemaal donker maar de verlichting in de kennels volstond om de honden toch goed te kunnen zien. Roberto die vloeiend Engels spreekt leidde ons rond, Tatjana maakte foto's, niet optimaal zonder daglicht maar beter dan niets. Roberto's vriendin Krissy Sauers, Cane Corso fokker uit de Verenigde Staten arriveerde, ik schat dat er in totaal zo'n 15 mensen rondliepen waarvan het merendeel zich nog moest klaarmaken voor het diner... we zouden in elk geval niet de enige laatkomers zijn ;-)


Carabinieri

Dik anderhalf uur later begonnen we aan de terugweg, volgens Roberto een rit van 50 minuten, dan wel aan een constante snelheid van 160km/u. We besloten dat we dus ook wel wat meer gas konden geven. Muziek luid, volle concentratie op de weg en de kilometers vlogen voorbij. Toen we politie naast ons opmerkten reed ik gelukkig al een stuk trager maar niemand had een idee hoe lang ze al in de buurt waren. Een tijdje later hingen ze terug voor ons, nog maar zo'n 8km van onze afrit verwijderd besloot ik het rustig aan te doen. Helaas, verloren moeite want de zwaailichten gingen aan en we werden aangespoord om ons naar de pechstrook te begeven. Op een paar scheldwoorden na was het muisstil in de wagen. Vlucht gemist, ID-kaart kwijt, verloren rijden in Moskou, panne met de wagen, net niet zonder benzine vallen in Spanje, onderaan een berg parkeren en niet meer naar boven geraken...ik kan bijna een boek schrijven over de dingen die misgingen tijdens dit soort Cane Corso uitstapjes maar het was de eerste keer dat ik door de politie van de weg gehaald werd...

Raampje naar beneden en zo engelachtig mogelijk voor de dag proberen te komen. Of moet ik zeggen... zo dom mogelijk??? Rijbewijs, id-kaart en documenten van de wagen werden gevraagd. Ik dacht er niet aan in het Italiaans te reageren en de domme 'sorry' bleek achteraf z'n werk gedaan te hebben. Terwijl de ene agent de papieren nakeek controleerde de andere met een lamp de nummerplaat van de wagen. Uiteindelijk hoorde ik de ene tegen de andere zeggen 'non parlare italiano', vervolgens gaf hij me alle documenten terug en zei... ok, vai!!!! En gaan deden we al was het deze keer tegen een brave 120km/u...


Klokslag 20u parkeerden we voor het hotel waar de rest al klaar was. Douchen was voor later, er restten ons 15 minuten om ons klaar te maken voor het diner. Bizar genoeg slaagden we erin om toch nog meer dan deftig in Colli del Tronto te arriveren. Het was inmiddels 20u30 en ik vreesde dat we als laatste aan tafel zouden plaatsnemen. Maar Italianen zouden geen Italianen zijn als ze stipt waren en dus stond iedereen nog buiten en in de zaal te drinken en te babbelen, Roberto en co bleken er zelf nog niet te zijn. Een heleboel bekende gezichten, en voor ik de kans kreeg om het geld te verzamelen dat voor het diner betaald moest worden, werden we omsingeld door een aantal Russische en Oekraïense handlers waaronder Dasha en Valerya, mijn nieuwe tattoo moest en zou op de foto gezet worden en het mocht niet baten dat ik bleef herhalen dat ze met 3 dagen oud nog veel te zwart en dus nog niet mooi was. Een overrompeling, en nog steeds niet helemaal bekomen van wat er slechts een uur eerder was voorgevallen wachtte een nieuwe verrassing... Andrey Sidorov uit Rusland. Andrey, die vorig jaar bij ons in Tongeren het handling seminar gaf en ook mee keurde. Cane Corso fokker en handler, iemand met het hart op de juiste plek en iemand voor wie ik een ontzettend groot respect heb. Onnodig te zeggen dat dit een heel blij weerzien was!

21u, tijd om aan tafel te gaan. Tafels van 10, ik denk dat er in de hele zaal maar 1 tafel was waaraan slechts 1 man en 9 vrouwen zaten ;-) Het eten kwam in 5 gangen, niet helemaal mijn smaak en mijn maag was ook niet echt ingesteld op eten vanwege alle spanning, toch proefde ik van alles. Het was al snel duidelijk dat de wijn aan onze tafel meer succes had. Inmiddels was het gaan regenen, gelukkig de eerste en enige regen gedurende onze 3 dagen in Italië. Het SACC (de Italiaanse rasclub) bestond 30 jaar en dus werden er tussen het hoofdgerecht en dessert een aantal mensen in de bloemetjes gezet. Het merendeel van onze groep besloot terug te keren naar het hotel en met een paar mensen bleven we nog wat napraten. Grappig om eindelijk kennis te maken met Katka, een jonge Slowaakse fokker. Vrienden kennen het verhaal...op de World Dog Show kreeg ik van een wildvreemde een Servisch stamboom in handen, achteraf bleek dat deze persoon zich vergist had en dat die eigenlijk voor Katka bestemd was. Eenmaal thuis en wat speurwerk verder werd het mysterie opgelost en werd de stamboom per post naar Slowakije verstuurd, waarbij afgesproken werd samen wat te drinken op de goede afloop zodra we elkaar ergens zouden treffen. Fijn vast te stellen dat we heel opvattingen en meningen deelden en dat haar honden net als voor mij haar beste maatjes zijn.
Uiteindelijk waren Marjan en ik rond 03u00 terug in onze hotelkamer waar we ons overgaven aan nog een paar uurtjes slaap.


De Raduno dell'Anno

Zondag, veel te vroeg klonk het alarm van de 4 telefoons in de kamer ;-) Eigenlijk overbodig want de korte nacht werd een aantal keren grondig verstoord door een blaffende hond die aan een ketting lag bij de kapel achter het hotel :-( Half versuft douchen en klaarmaken, ik had met Dave afgesproken om samen met hem naar de show te rijden zodat we op tijd Barone's nummer konden afhalen en ons konden installeren in de hal. De rest van de bende zou wat later komen maar desondanks zaten we 's ochtends allemaal samen aan de ontbijttafel. Het hotel zag er niet alleen schitterend uit, ook het personeel was enorm vriendelijk.

Tegen 09u00 waren we op de show. Deze editie van de Raduno dell'Anno kende een record aantal inschrijvingen, maar liefst 251 Cane Corso's uit verschillende landen waren ingeschreven wat betekende dat de klasses heel groot waren (bvb. 36 honden in de jeugdklasse reuen). Na het ophalen van Barone's nummer installeerden we de bench bij René en Jacqueline uit Duitsland.
Oorspronkelijk zouden er 2 ringen & dus 2 keurmeesters zijn maar vanwege het hoge aantal inschrijvingen werden er dat 3, de baby en puppy reuen en teven kregen een andere keurmeester. Hectisch zo zou achteraf blijken, mensen liepen heen en weer en zij die meer honden moesten voorbrengen hadden de grootste moeite om overal op tijd te geraken.

Een Oekraïense fokker, pupkoper van Roberto, kwam handen en handlers tekort om hun pups voor te brengen.  Of ik kon helpen...mmm daar ging mijn voornemen om enkel al toeschouwer daar te zijn en dus eens niet te hoeven stressen. Maar dat ik het met plezier doe blijkt wel uit het feit dat ik een week eerder al aan Dave mijn kleren en schoenen voor show mee gaf ;-) Voor de tweede keer in korte tijd verwisselde ik in een minimum aan tijd van tenue. Er bleek nog een paar handen nodig te zijn, de rest van onze groep was net aangekomen dus haalde ik Marielle erbij. De pups werden een dag eerder pas opgehaald bij de fokker maar wenden gelukkig vrij vlot aan ons, terwijl we de jeugdklasse reuen een beetje probeerden te volgen wachtten we tot het onze beurt was (baby teefjes) in 1 van de andere ringen. Ondertussen werd er door iemand anders nog iemand gezocht die z'n handen vrij had voor een pup...dat werd Nathalie.

Hoe speels 'mijn' pup was en hoe mooi en trots ze ook liep buiten de ring... in de ring zelf trok ze de handrem op, ze was onmogelijk nog vooruit te krijgen :-p Ik haalde uiteindelijk Roberto erbij aan wie ze als fokker toch meer gewend is dan aan mij. Hij kreeg haar terug vooruit, en hoe... ze stal de show met haar mooie gangwerk, maar toen ze er genoeg van had moest ze alsnog terug naar haar plek gedragen worden ;-) Ook Marielle deed het super met 'haar' pup, idem Nathalie.




Rond dezelfde tijd begon de keuring van de intermediaire klasse reuen en waren Dave en Barone aan de beurt, beiden deden het super en kregen een uitmuntend als beoordeling. Het is onmogelijk om voortdurend bij de ring te blijven, tussen de keuring kwamen we een heleboel bekenden tegen waaronder Mariano en Daniela die ook daar waren als bezoekers.





Openklasse reuen is de klasse waarvan ik het meeste foto's gemaakt heb, ook een zware klasse met daarin vele honden die me aanspraken. Helaas lag de ring waarin de reuen gekeurd werden in het midden van de hal en was er zo weinig licht dat het moeilijk was om echt goede foto's te maken.


Ook deze klasse werd in meerdere kleine groepen verdeeld, alle honden met een uitmuntend als beoordeling werden daarna terug de ring in geroepen waarna de selectie begon. Spannend, er stonden meerdere prachtexemplaren tussen. Uiteindelijk waren ze nog maar met z'n vieren, waarvan Roberto Giannuli met z'n grijze reu Diesel 1ste werd, mijn favoriet Crixus Res Landes 2de en Hanno van Denis Ali uit Roemenië 4de!



Kampioensklasse reuen, 17 honden, waarvan ik er vele eerder al in levende lijve zag. Hoe graag ik ook wou blijven kijken, ik had ontzettend veel dorst en besloot me te begeven naar het terras van hotel Casale waar de rest van ons zich inmiddels bevond.

Terug in de hal was de keuring nog lang niet achter de rug en werden we door Antonio Pantalena, de secretaris van het SACC gevraagd om een glas met hem te drinken op z'n verjaardag, daar kan je onmogelijk nee op zeggen :-) Uiteindelijk begaven we ons naar de ring om de selectie bij te wonen. De vraag die vermoedelijk door velen gesteld werd was hoe Stanley Pat Tornado het zou doen? Deze mooie grijze Russische reu werd in 2012

 in Salzburg onder keuring van ook Massimo Inzoli WorldWinner. Uiteindelijk stonden ze nog met z'n vieren: Stanley Pat Tornado, Ciceron iz Dinastii Chempionov, Leandro dei Volsci en Devil. De 1ste plaats was voor Tornado, 2de voor Ciceron, 3de voor Leandro en 4de voor Devil! Daarna werd uit alle eerstgeplaatste reuen de beste gekozen... Tornado werd best in show op de Raduno dell'Anno 2013!
Van de keuringen van de teven heb ik helaas niets meegekregen, altijd een beetje een nadeel van zo'n grote show.




Na de show

Net als vorig jaar ontstaan er ook nu weer meningsverschillen over de plaatsingen en de Best In Show op facebook, en wordt er gediscussieerd over eerlijkheid en politieke invloeden. Wat er dan ook van waar mag zijn, ik heb heel wat mooie rastypische honden in de ring en op het podium zien staan.


Helaas miste ik de keuring van Oregon degli Elmi die 2de werd in de intermediaire klasse. Deze reu zag ik exact een jaar eerder voor het eerst toen hij 9 maanden oud was en sprak me toen al enorm aan. Een terecht trotse Denise Ruggeri van Degli Elmi nam mij en Dave mee naar de benches zodat ik de kans kreeg om deze knappe reu nog eens op foto te zetten.




Alsof er nog geen verrassingen genoeg waren dat weekend wachtte er zondagnamiddag nog eentje. Ares, een schitterende en temperamentvolle reu die ik eerder dat jaar in Napels bezocht en die bij mijn favorieten hoort, was er met zijn fokker/eigenaar Enzo Crimaldi. Hij werd eerder die dag 2de in de werkklasse. Met heel veel plezier showde Enzo hem ons nog eens apart in één van de andere inmiddels lege ringen, helaas had mijn camera het moeilijk met het weinige licht maar er zijn toch een paar hele mooie foto's van deze indrukwekkende reu en zijn trotse eigenaar :-D







Met het eindigen van de show werd er afscheid genomen en liep de zaal stilaan leeg. Als afsluiter dronken we nog wat in internationaal gezelschap. Ik denk het meest serieuze uur van het hele weekend vanwege het interessante gesprek en het uitwisselen van ervaringen over gezondheid met mensen uit verschillende landen: Krissy uit de Verenigde Staten, Roberto uit Italië en Rafaela Dias uit Portugal. Ik hoop dat deze gelegenheid zich ooit nog voordoet want de tijd was helaas veel te kort.






Op weg naar het hotel vonden we een pizzeria, hoog tijd voor onze eerste maaltijd sinds het ontbijt. Een bezoek aan Italië is natuurlijk niet compleet zonder limoncello en het was Mendy die ervoor zorgde dat er een fles en 10 glaasjes op onze tafel terechtkwamen. Hoe ze het voor mekaar kregen weet ik niet maar we verlieten het restaurant met anderhalve fles voor op de kamer.

Feestje als afsluiter in onze (Hill-Marjan-Mendy-Katja) kamer, Dave die op maandag nog een lange terugrit voor de boeg had besloot wijselijk te passen en misschien maar goed ook want wat begon als een echte 'meisjesavond' liep al gauw uit de hand, voorwerpen vlogen door de kamer én uit het raam, het mag een wonder heten dat er geen klachten kwamen en dat het hotelpersoneel 's ochtends nog steeds heel vriendelijk was ;-) Vermoedelijk omdat onze kamers in een aparte vleugel van dit gigantische landhuis lagen.






Maandag, nog een halve dag genieten op Italiaanse bodem

Klaarmaken, bagage naar beneden en op naar het ontbijt. En dat alles voor 8u 's ochtends. We waren de dag voordien overeengekomen met Mariano en Daniela om voormiddag op de terugweg nog even bij hen halt te houden wat betekende dat we uiterlijk om half 9 moesten vertrekken. Onze vlucht Bologna-Brussel vertrok om 16u15 dus moesten we rond 14u op de luchthaven waar ook de huurwagen ingeleverd zou worden. Om half 9 zat iedereen in de wagen, klaar voor vertrek. Dave die later die dag aan zijn rit naar Nederland zou beginnen reed voor ons. Geen 160km/u meer deze keer, maar het was rustig op de weg wat betekende dat we mooi op tijd op onze bestemming in Mulazzano di Coriano waren, waar we hartelijk welkom geheten werden door Mariano, Daniela en natuurlijk Marvin. Op naar de kennel waar we alle honden te zien kregen. Voor Tatjana, Marielle, Nathalie, Felicia en Sanne was het het eerste bezoek aan della Porta Dipinta, voor mij de eerste keer sinds de geboorte van de pups van Bruce en Kobra dus deze keer kon ik de eigenschappen van onze pups vergelijken met hun familieleden. Het uur van vertrek brak veel te snel aan, nog gauw Dave's nieuwe aanwinst (pup Marcel) op de foto gezet, nog een paar groepsfoto's samen, afscheid nemen en toen op weg naar Bologna.


Tot slot

Dat we het maximum uit dit weekeinde gehaald hebben valt niet te ontkennen, slapen en eten waren tijdens deze drie dagen geen prioriteit en dat zal zich ongetwijfeld een dezer dagen laten voelen. De ervaring om met 9 dames op pad te gaan was uniek, niet altijd makkelijk om met iedereen rekening te houden maar wel voor herhaling vatbaar!
Het plezier samen, het weerzien met oude bekenden en het ontmoeten van nieuwe mensen, het plakken van gezichten bij de namen die je van facebook kent... dit alles maakte van deze driedaagse een overgetelijke trip.
Heel benieuwd wat 2014 zal brengen aan reizen, sluiten we stilaan 2013 af. Hoewel... december is natuurlijk nog een lange maand ;-)



Een lang blogbericht deze keer maar het is dan ook onmogelijk om 3 dagen samen te vatten in een paar zinnen. Het risico van het schrijven van dit soort verslagen is dat het al gauw overtrokken gaat klinken, ik hou niet van superlatieven en probeer deze dan ook te beperken maar het is gewoon onmogelijk ze helemaal te vermijden ;-)
De volledige foto slideshow is te bekijken via de volgende link: http://jalbum.net/a/1438436
Let op, om het een beetje overzichtelijk te houden bevat het album 2 subalbums (eentje voor de foto's van de cataloog met deelnemende honden en eentje voor de foto's van de honden in de ring op zondag). In het hoofdalbum zijn alle andere foto's van zaterdag tot en met maandag te vinden. (Indien u in het album op een miniatuurfotoklikt start de slideshow, wanneer u daarin de muisaanwijzer op de foto plaatst verschijnt er boven een balk, klik daar op het icoon 
i om de info te tonen).