De World Dog Show in het prachtige Boedapest

  

Boedapest was de locatie voor de World Dog Show 2013. Laat het nu zo zijn dat je met Ryanair rechtstreeks vanuit Charleroi naar deze stad kan vliegen, en dat er in april nog steeds tickets beschikbaar waren... de drang om deze show te bezoeken was onweerstaanbaar en dus besloten we om er nog een keer op uit te trekken voor Kobra's pups geboren werden, deze keer samen. Bruce zou er ook zijn, een kans dus voor Aloïs om hem ook eens in het echt te zien.

De eerste dag
Nog niet helemaal bijgekomen van de laatste trip moest er opnieuw bagage gepakt worden, zomerkleren deze keer want de temperatuur in Boedapest zou als we het weerbericht mochten geloven oplopen tot tegen de 30°C.
Aloïs's vader bleef bij ons logeren om op de honden te letten, en ook al heeft hij dit in het verleden al eerder gedaan, het was met een klein hartje dat ik donderdagochtend de deur achter me dichttrok.

Tegen half elf landden we na een 2 uur durende vlucht in het zonnige Boedapest, onze jassen bleken al snel overbodig te zijn :-) Eerst maar eens naar de geldautomaat want in Hongarije betaald men niet met de Euro maar met HUF (1€ = +- 270HUF). Omdat we deze keer geen auto gehuurd hadden waren we aangewezen op het openbaar vervoer, met de bus en metro begaven we ons naar het centrum, waar de geur van het Hongaarse eten ons meteen tegemoet kwam. We bevonden ons aan in Pest en moesten in Buda zien te geraken, aan de andere kant van de Donau dus. Niet zo heel erg handig met de bagage, maar desondanks bereikten we vrij vlot na nog een korte tram- en busrit ons hotel, het immense Danubius Flamenco congreshotel waar ook Mariano, Igor en Vincenzo verbleven.

Inchecken, opfrissen, een biertje in de zon en daarna een korte wandeling in Buda op zoek naar wat te eten. Terug in het hotel troffen we de Italianen aan die eerder op de middag aangekomen waren. Wederom wat drinken buiten in de zon, Bruce werd uitgelaten waarna we ons gingen opfrissen voor het avondeten, dat we in het hotel zouden doen. Een bont gezelschap die avond. Vincenzo en Igor die beiden geen Engels spreken gingen het nachtleven verkennen. Alexander Ehrukimov uit Moskou (beter bekend als Sasha), die ik in november voor het eerst ontmoette in Italië en die onlangs een nestje van Bruce had, was ook van de partij, evenals Dave Musto en zijn vrouw Kathy Eiler uit Amerika. Dave en Kathy zijn ook fokkers van de Cane Corso, daarnaast is Kathy een bekende handler in de Verenigde Staten. 

De show

Vrijdag, de dag dat rasgroep 2 op de World Dog Show gekeurd werd. Na een korte nacht stonden we om half zes al beneden in het hotel om zo het drukke verkeer voor te zijn en op tijd in het HungExpo te geraken. De auto volgeladen met spullen, honden en eigenlijk meer passagiers dan zitruimte vertrokken we, Vincenzo en Igor meer dood dan levend na een nachtje stappen.
Maar uitgeslapen of niet, er is geen mens die NIET wakker wordt van Mariano's rijstijl... laten we het er maar op houden dat deze typisch Italiaans en dus allesbehalve hoffelijk is ;-) Desondanks stonden we even later heelhuids aan het expo gebouw, de spullen werden uitgeladen niet ver van de ingang, waarna de auto geparkeerd werd. Echt ver wandelen was het niet, maar voor Igor die de kar met spullen trok en nog steeds een alcohollucht verspreidde moest het een kruistocht geleken hebben ;-)

De papieren van de honden werden gecontroleerd en we konden naar binnen. Deinrichting was schitterend, tussen de verschillende expohallen liep een overdekt pad met kraampjes waar eten en hondenspullen verkocht werden. Het terrein was groot, groter dan de WDS 2011 in Parijs, wellicht het grootste dat ik ooit gezien heb. Het was nog vroeg, maar rond de Cane Corso ringen was er toch al heel wat bekend volk te vinden. Ook wij installeerden ons, waarna het nog zo'n 4 uur duurde voor de show van start ging. Misschien wel de plezierigste uren van de hele show, want nu was er tijd om mensen te spreken en rustig de honden te bekijken. 

Er waren maar liefst 4 ringen voorzien voor ons ras, 4 keurmeesters zouden de taak van het keuren op zich nemen.
Dasha uit Rusland zou Bruce voorbrengen, tijdens het oefenen werd hij uit het niets aangevallen door een andere reu. De situatie was vrij snel onder controle, helaas was Bruce gebeten in de snuit en het oor. Terwijl de eigenaar van de andere reu zat te huilen werd Bruce verzorgd.

Terwijl het drukker werd doken er steeds meer bekende gezichten op, mensen uit Italië, Spanje, Portugal, Frankrijk, Duitsland, Rusland, Oekraïne, Polen, Tsjechië, Slowakije, Servië, Roemenië, Hongarije en Israel. Onmogelijk om ze allemaal op te noemen, maar absoluut een prettig weerzien.

De keuringen gingen van start, en in de babyklasse reuen werden de zonen van Bruce en Khanna 1ste en 2de geplaatst. Later werd Armstrong verkozen tot beste pup en dus Baby World Winner 2013, onnodig te zeggen dat Sasha en zijn vrouw Olga met recht trots waren.

Bruce zelf weigerde de rest van de dag om z'n tanden nog te tonen. Al bij al viel de zwelling vanwege de beet nog mee, maar het moet ontzettend pijn gedaan hebben. Hij kon dus niet gekeurd worden. Niks aan te doen, een bitter detail is dat op het  moment dat Bruce de ring verliet de reu die hiervoor verantwoordelijk was er nog steeds in stond. 

De winnaars

De jeugdklasse reuen werd gewonnen door een Italiaanse reu, Cesarino, bij deze na lange tijd nog eens een Junior World Winner die rechtstreeks uit Italië komt al stonden er nog een aantal prachtige reuen in deze klasse.

De intermediaire klasse werd gewonnen door Bohema Blaze Evro Black King, voor mij persoonlijk in de eindronde de mooiste reu van de 3 winnaars in hun klasse (foto beneden)

Maar hoe kan je het in godsnaam halen van twee reuen (winnaar openklasse en kampioensklasse) die al zoveel gewonnen hebben, reuen die compleet 'gehyped' worden en waarvoor een groot deel van de toeschouwers zo luid klapt en schreeuwt dat het niet anders kan dan dat de keurmeester er even bij moet slikken...
En wat reeds eerder voorspeld werd gebeurde, Ciceron iz Dinastii Chempionov werd wereldkampioen...





Inmiddels was met Cesare ook de Veteran World Winner bekend, en was men ook klaar met de keuring van de teven. Met z'n zessen stonden ze in de ring voor de verkiezing van Best of Breed:
Cesarino, Junior World Winner (Italië)
Apriori Best Europa, Junior World Winner (Rusland)
Cesare, Veteran World Winner (Hongarije)
Rendy, Veteran World Winner (Zweden)
Ciceron iz Dinastii Chempionov, World Winner (Rusland)
Julia Cezaris Bellatrix, World Winner (Letland)

Best of breed, van meer dan 300 Cane Corso's, werd de teef Julia Cezaris Bellatrix, gefokt door en eigendom van Julia Kuznecova uit Letland.
Ik kan me moeilijk uitspreken over de de teven aangezien ik van deze keuringen niks heb meegekregen. De foto's (helaas hebben we zelf geen foto's van de teven kunnen maken) liegen er niet om, er waren prachtige teven aanwezig.

Mijn persoonlijke indrukken...
(beneden foto's van een aantal honden die ik erg kon waarderen)

Zwart zwart en ......... zwart

White Paloma Wolf (Hongarije)

WDS 2013, onvergetelijk! Een treffen van Cane Corso liefhebbers uit heel de wereld, ongetwijfeld het hoogtepunt van dit evenement.
Over de keuringen kan veel gezegd worden. Het valt niet te ontkennen dat zwart domineerde. Een zwarte en gecoupeerde Cane Corso leek een vereiste te zijn om in de volwassen klassen in de prijzen te kunnen vallen. Een kwalijke trend die helaas ook op andere shows zoals Luxemburg merkbaar is. Zwart, zwaar en gecoupeerd... het lijkt voor sommige keurmeesters en exposanten belangrijker te zijn dan expressie en automatisch recht te geven op  een plaatsing...

Dorian Gerassi Corso (Israel)

De honden uit het voormalige Oostblok waren het talrijkst aanwezig, hetgeen niet abnormaal is gezien de ligging van Hongarije. Je kan er niet omheen dat de homogeniteit van de honden van een aantal fokkers uit deze landen bewonderenswaardig is.
En hoewel lang niet alles ohh en ahh was zagen we prachtexemplaren, vaak de eerder onbekende honden dan de honden die momenteel 'hot' zijn.

Bohema Blaze kampioensreu (Rusland)

De aantallen

4 ringen, 317 ingeschreven Cane Corso's, waarvan er zo'n 300 aanwezig waren. Het 
was onmogelijk om alles te volgen. We beperkten ons dan ook tot het kijken naar de reuen, jammer want er waren heel wat teven die ik ook graag in het echt gezien had.

Leandro dei Volsci (Italië)

Diesel dell'Antiqua Apulia (Italië)

De kritiek
De Cane Corso, bij ons in België misschien nog niet zo heel erg populair, was op deze World Dog Show met 317(!) inschrijvingen het 2de grootst vertegenwoordigde ras (na de American Stafford). En zoals altijd het geval is na een groot evenement, kwam er ook op deze show kritiek uit diverse hoeken. Niet helemaal onterecht.
Er wordt geroepen om shows als deze te laten keuren door keurmeesters die meer kennis en een beter zicht hebben op het ras.
Een aantal honden die zowel op de clubshow (donderdag) als op de World Dog Show (vrijdag) aanwezig waren, behaalden op beide dagen compleet andere resultaten. Feit is, dat de kaarten geschud werden en de winnaars bekend zijn... en wij waren blij dat we erbij konden zijn! 

Katja & Hannibal

Na de show

We bleven een eeuwigheid hangen, en daar waren we lang niet de enigen in. Dat is even wat anders dan bij ons op show waar iedereen liefst zo snel mogelijk weer naar huis vertrekt wanneer de keuring achter de rug is.  Op de terugweg gingen we op 

zoek naar een pizzeria in de buurt van het centrum, waarvan Mariano de eigenaar kende. Dat zou wellicht ook gelukt zijn hadden we het adres gekend...
Na een autorit door het centrum van Boedapest, waarbij een ritje in de achtbaan in het niets valt, belandden we in één of andere pizzeria die dan wel niet de juiste was maar in elk geval wel onze honger stilde ;-)

Onderweg naar het hotel  werden we getrakteerd op het onweer dat eerder al voorspeld werd, een prachtig zicht en helemaal geweldig dat het de dag nadien weer schitterend weer was en geen 3 weken bleef regenen zoals dat bij ons altijd het geval is. Ff opfrissen op de kamers, nog wat drinken in de bar en om even na middernacht lagen we onder de wol. 

Boedapest, adembenemend mooi

Zaterdagochtend. Naar mijn gevoel zondag. Best nog niet teveel denken aan zondag, want ik had me vrijwillig opgegeven om te gaan werken en het idee dat ik 24 uren later al zo'n 2 uren aan het werk was brak me zuur op. De Italianen waren al uitgecheckt en begonnen na het ontbijt aan de terugreis. Wij hadden onze terugvlucht pas om kwart voor negen 's avonds en zouden vandaag de stad gaan verkennen. De bagage bleef in het hotel, waar de taxi ons 's avonds zou ophalen en naar de luchthaven brengen. 

Opnieuw stralend weer, met de 2 weken regen die ons in België te wachten stond was mijn doel om zoveel mogelijk van de zon te genieten, wat er natuurlijk voor zorgde dat ik aan het eind van de dag verbrand was. We kochten tickets voor een 'hop on hop off bus', de enige manier om Boedapest op 1 dag te verkennen. Geen seconde spijt van, we doorkruisten de hele stad en genoten van adembenemende uitzichten, onvergetelijk!

Maar ook deze dag ging veel te snel voorbij. Rond half zeven stonden we weer op de luchthaven. Nu kon het niet snel genoeg gaan, we keken er naar uit onze eigen honden weer te zien en te knuffelen. 

Klik hier voor het volledige album van de show (+- 100 foto's)

Klik hier voor het volledige album van ons bezoek aan de stad (+- 70 foto's)

Della Porta Dipinta, mei 2013

Dat Italië verslavend is mag wel duidelijk zijn. De prachtige omgeving, het lekkere eten en drinken, de vriendelijke mensen en natuurlijk de mooie Cane Corso's zorgen ervoor dat het moeilijk is er lange tijd weg te blijven.

 

 

Dat deze trip zo snel op de laatste volgde komt omdat een vriendin van me ook graag wou kennismaken met een aantal Cane Corso's in het land van oorsprong. Daar we deze keer zonder hond reisden, werden de 1200km afgelegd per vliegtuig. En Marjan werd allesbehalve teleurgesteld, we beleefden samen een onvergetelijk weekend in het gezelschap van fantastische mensen.

 

Geen hotel deze keer, we verbleven in een studio in Riccione. Een uitstekende keuze en absoluut voor herhaling vatbaar. Met beneden ons een schoenwinkel en aan de overkant een bar waar we tegen spotprijs konden ontbijten hadden we niet beter af kunnen zijn.
Wat het programma betrof, lieten we ons verrassen. Op vrijdagnamiddag werden we door Mariano opgehaald en gingen we mee naar een CAL2 (karaktertest) training 100km verderop. Maar eerst bezochten we Gamon della Porta Dipinta, een 13 jaar oude reu die in de buurt van onze slaapplek woont. Na de training volgde er, hoe kan het ook anders... pizza, en werd de avond afgesloten met twee oude bekenden... Limoncino en Nero Draculino. Samen klonken we op de geslaagde dekking van Kobra door Bruce!

 

Ondanks een minimum uurtjes slaap ging het weekend veel te snel voorbij. Op zaterdag brachten we een kort bezoek aan San Marino (waar het net zoals vorige keer slecht weer was!) en brachten tijd door met de honden. Op zondagmiddag woonden we de de officîële CAL 2 test bij van mr. Hannibal.

 

De terugreis op maandag verliep, hmmm... hoe zal ik het zeggen.... een beetje avontuurlijk...?!? Maar 's avonds stonden we dan toch weer op Belgische bodem. Uitgeput, maar ook overenthousiast stapten we weer het 'normale leven' in!

Het volledige album vindt u hier

Kobra dei Molossi d'Eburon x Bruce della Porta Dipinta, Italië maart 2013

In maart werd Kobra loops! Na een paar progesterontesten bij de dierenarts om het beste dektijdstip te bepalen, vertrokken Hill en ik op donderdagavond 28 maart richting Italië. De reis verliep vlot, Kobra vond al snel haar plekje op de achterbank en leek totaal geen moeite te hebben met de lange rit. Omdat we deze keer wat later vertrokken waren, werden we aan de andere kant van de Gotthard tunnel getrakteerd op een prachtig besneeuwd landschap bij daglicht.

Tegen de middag namen we de afslag Riccione om even later voor het hotel te parkeren. Fysiek eigenlijk uitgeput van een nacht zonder slaap, maar mentaal klaarwakker van de spanning en de vele cafeïne.

Het hotel was meer dan prima. De ontvangst was hartelijk, maar wat helemaal super was was dat ze helemaal gek waren van Kobra. We raakten het hotel niet binnen of buiten zonder dat de uitbaters en hun familie haar allemaal uitgebreid geknuffeld hadden. Dat het een Cane Corso was en wát een Cane Corso is hoefde je daar nergens uit te leggen ;-)

Na het uitpakken van de bagage en een verkwikkende douche (daaag paar uurtjes slapen) vertrokken we naar Mulazzano di Coriano, op weg naar de heerlijke reu die we voor Kobra uitgekozen hadden.
De navigatie koos dit keer voor een iets 'rustiekere' route, gelukkig geen probleem voor Hill's 4x4.
Aangekomen bij Mariano en Daniela maakten we eerst kennis met de jonge reu mr. Hannibal (kleinzoon van Bruce) en z'n eigenaar.

En daarna maakte Kobra voor het eerst kennis met Bruce, die ze in eerste instantie geloof ik het liefst onthoofd had, hetzelfde had ze voor Mariano in gedachten. Maar niet veel later was de eerste dekking dan toch een feit :-)
Binnenshuis werden we opgewacht door Marvin, klaar om uit uitgebreid geknuffeld te worden. De rest van de avond verliep standaard. Koffie, foto's kijken en ellenlange gesprekken over de Cane Corso, en werd afgesloten in de pizzeria wat verderop.

 

Relaxed, dat is het woord dat het paasweekeinde in Italië eigenlijk het beste omschrijft. Zaterdagmiddag bezochten we Idem, Divina en Brando della Porta Dipinta bij hun eigenaar Bruno Cecconi. Zon, wolken en ietwat regen wisselden elkaar al de hele namiddag af en op de terugweg spotten we een prachtige regenboog aan de hemel. Net alsof we die in België nooit zien moést de wagen aan de kant, want er moést een foto van gemaakt worden ;-) Mariano die eerst keek alsof ik knettergek geworden was zat uiteindelijk zelf met de camera in de hand om heuvelafwaarts foto's te maken van een nog beter uitzicht. Blijft mooi om te zien, en naar mijn idee was het ook een gunstig voorteken :-) 

In Coriano vond de tweede dekking tussen Kobra en Bruce plaats, ze begon hem nu toch stilaan leuk te vinden... Na opnieuw een gezellige avond in de pizzeria (sorry, het wordt geloof ik eentonig) bleven we tot een gat in de nacht wakker, babbelend en gemengd lachend ons ergeren om de lawaaierige hotelgasten een kamer verder ;-) Aangezien we  toch de laptop bij de hand hadden werd ook het Nederlandse Cane Corso forum even gecheckt, waar de zoveelste rel op dat moment gaande was. Dat werd snel weer weggeklikt... en god wat waren we blij met het besef dat de Cane Corso wereld ook hele mooie kanten heeft :-) Tegen beter weten in was het 3u (met het zomeruur dat net was ingegaan 4u) voor we onder zeil waren.

De volgende ochtend, Pasen, wachtte er een uitgebreid ontbijtbuffet, Kobra mocht gewoon mee.  Na een heerlijke strandwandeling reden we naar San Marino. Slechts 20km bij Riccione vandaan, maar  helaas was het daar bewolkt, regenachtig... en vooral druk!!! Het uitzicht dat anders vast wel prachtig zal zijn werd nu belemmerd door een dikke mist, jammer maar helaas. Dan maar naar de mc Donalds om onze teleurstelling weg te eten met een vettige hap ;-)

 

Mariano, die die dag moest keuren op een show in Rimini was ondertussen al terug. Hoog tijd om  Bruce zelf eens uitgebreid op de foto te zetten. Kobra die inmiddels al uit de wagen was en door Hill vastgehouden werd stond deze keer van op afstand al klaar, wat een contrast met de eerste avond ;-)






Maandag, onze laatste dag. We checkten uit in het hotel zetten koers naar Morciano di Romagna bij Rimini. Op deze locatie vond eind 2009 ook de Raduno dell'Anno plaats, de show die ik bezocht op de terugweg van het ophalen van Nina en het was best apart om daar jaren later terug te staan. De Cane Corso's werden die dag gekeurd, en al waren er maar 5 exemplaren aanwezig, het mocht de pret niet drukken. Hier kwamen we ook dhr. Danilo Giorgio tegen, die onze honden al meerdere keren gekeurd heeft. Een gezellig weerzien, en uiteraard was hij benieuwd wat we tijdens het paasweekeinde samen met Kobra in Italië deden ;-) 
 

 

Omdat het op de snelweg Rimini - Bologna heel druk scheen te zijn vanwege het einde van het paasweekend besloten we later te vertrekken, liever een laatste keer samen eten dan uren in de file te moeten doorbrengen. Tegen 22h namen we afscheid, de vingers kruisend voor een geslaagde dekking. Wat zagen we op dat moment op tegen de lange rit die we nog voor de boeg hadden (heen is altijd minder vermoeiend dan terug!). Maar we kwamen de nacht goed door, wanneer Hill voor een tijdje de ogen dichtkneep hield de muziek me gezelschap :-) Kobra gaf geen kik, best wel benijdenswaardig hoe knus haar nestje op de achterbank was. Wat heeft dat meisje zich goed gedragen deze dagen, ze had ook geen enkele reden tot klagen natuurlijk... 's nachts in het hotel sliep ze in bed, alle aandacht voor haar alleen en dan ook nog zo'n knappe bink met wie je elke avond wat tijd mag doorbrengen ;-)

Op dinsdagochtend arriveerden we weer in Tongeren. Helemaal 'ontregeld' vanwege alweer een nacht zonder slaap. Maar het was de moeite waard, daarover geen twijfel. Op woensdag moest er weer gewerkt worden, minder fijn want eigenlijk had ik liefst de rest van de week rondhangend in huis bij de honden willen doorbrengen. Maar dat kan niet... met een dure hobby als deze moet er nu eenmaal gewerkt worden ;-)

De maand april vloog voorbij. Al vanaf haar terugkomst was Kobra rustiger en aanhankelijker, en dat werd alleen maar erger. Je hoopt, maar durft ook niet teveel hopen... Ook haar lichaam leek te veranderen, maar dat zegt niet alles. Op 30 april, 30 dagen na de 3de dekking hadden we de afspraak voor de echo. De spanning nam toe, maar meteen werd duidelijk dat Kobra drachtig was. Het paasweekend bleek dus vruchtbaar geweest te zijn :-D
(Klik hier voor het volledige fotoalbum van deze trip)